ΠΟΛΕΜΟΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗ; ΜΕΡΟΣ Β

22/1/2013

 ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΣ ή ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ;

(Προς γνώση και απόφαση)

ΠΟΛΕΜΟΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗ;

ΜΕΡΟΣ  Β

Η αλήθεια είναι του Θεού.

Το ψέμα είναι του διαβόλου.

Η αλήθεια μάχεται το ψέμα.

Το ψέμα επιτίθεται στην αλήθεια.

            Η έρευνα ευνοεί την αποκάλυψη της αλήθειας συνειδητά. Ο συγκρητισμός την καθιερώνει στο υποσυνείδητο ως αποτέλεσμα. Καθορίζονται οι έννοιες και καθιερώνονται ως μη ανατρεπόμενες, καθώς κατανοείται το νόημα εντός του οποίου περιέχεται η έννοια. Στο πλαίσιο της θεογνωσίας, τον συγκρητισμό η επίσημη εκκλησία τον θεωρεί αίρεση εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εύρεση της αλήθειας. Αποτέλεσμα αυτού είναι η διχοτόμηση των Ελλήνων σε αρχαιολάτρεις – αρχαιοελληνιστές και Χριστιανούς Ορθόδοξούς. Η πλειονότητα των Ορθοδόξων αποδέχεται αυτή την τοποθέτηση της κεφαλής της εκκλησίας η οποία διατηρώντας τη συγκεκριμένη θέση, συντηρεί τα στεγανά, διατηρεί την τυπολατρία και ενισχύει ό,τι ή όποιους παρεμποδίζουν τη διαρκή αναζήτηση της αλήθειας. Επιπροσθέτως ως άποψη αντιτίθεται στο θέλημα Του Θεού το οποίο είναι: «Ερευνάτε τας γραφάς», και «Γνώσεσθαι την αλήθεια ίνα ελευθερωθείτε από τα δεσμά της φυλακής στην οποία σας οδηγεί η άγνοια».

            Είναι γνωστό ωστόσο ότι στο σώμα της εκκλησίας πολλοί ιερείς θα επιθυμούσαν να «σπάσει» αυτό το τείχος διαχωρισμού. Είναι οι γνήσιοι μαχητές – απόστολοι της Ορθοδοξίας οι οποίοι μαζί με τους γέροντες μοναχούς διασφαλίζουν την ορθότητα της πίστης μας. Δεδομένου ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τον συγκρητισμό είναι ο παραλληρισμός, γίνεται εφικτή η διάκριση ή ενοποίηση, παραθέτοντας στοιχεία που αφορούν εκείνο το οποίο θα αποδεχθούμε ως εννιαίο ή διαφορετικό. Η αποδοχή ενισχύει την εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα που θα προκύψει. Ωστόσο στη λέξη εμπιστοσύνη εμπεριέχεται η λέξη πίστη η οποία με τη σειρά της, σε αναλογία με τη θετική ή αρνητική ενέργεια κάθε ανθρώπου, εμφανίζεται ως σταθερή ή αδύναμη.  

Αναγνωρίζοντας από θεμιτή ως αναγκαία, την δια βίου μάθηση, ό,τι έως σήμερα έχει γνωστοποιηθεί αποτελεί αντικείμενο έρευνας. Εκείνος που επιθυμεί την αποφυγή αποδοχής δεδομένων δογματικού χαρακτήρα αναγνωρίζοντας την αλήθεια, διαθέτει και την ικανότητα –λόγω αυτοδιάθεσης- αποκόμισης των αποσταγμάτων μετά τον παραλληρισμό και τη σύγκριση.   

            Σε μια προσπάθεια ανάδυσης της ιστορικής μνήμης, εμφανίζονται κάποια πνευματικά κληροδοτήματα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, τα οποία παραθέτονται προς συγκρητισμό.

Κατά την αρχαιότητα:

Ουκ εν τω πολλώ το ευ → Ό,τι το καλό, δεν βρίσκεται

                                           σε μεγάλη ποσότητα

Στην Ορθοδοξία:

Μη συσχηματίζεστε τω αιώνι ετούτο → Μη ακολουθείτε αυτό

                                                           που οι πολλοί επιθυμούν. (Αναφερόμενος Ο

                                                      Χριστός σε όλο το χωροχρόνο και χρονοδιαρκές).

Κατά την αρχαιότητα:

Γνώθι σ’ εαυτόν μηδέ Άγαν → Γνώριζε (έλεγχε) το εαυτό σου,

                                               χωρίς να υπερβάλλεις.

Στην Ορθοδοξία:

Γνώσεσθαι την αλήθεια, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς → Γνωρίστε την αλήθεια,

                                                                                       και η αυτή θα σας ελευθερώσει.

   

Ορισμένα από τα 147 Δελφικά παραγγέλματα: (Εναρμονισμένα με τις 10 εντολές)

Έπου θεώ (Ακολούθα τον θεό)

Νόμω πείθου (Να πειθαρχείς στο νόμο)

Θεούς σέβου (Να σέβεσαι τους θεούς)

Γονείς αίδου (Να σέβεσαι τους γονείς σου)

Ηπώ υπέρ δικαίου (Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο)

Γνώθι μαθών (Γνώρισε αφού μάθεις)

Ακούσας νόει (Κατανόησε αφού μάθεις)

Ακούσας νόει (Κατανόησε αφού ακούσεις)

Σ’ αυτόν ίσθι (Γνώρισε τον εαυτό σου)

Εστίαν τίμα (Να τιμάς την εστία σου)

Άρχε σ’ εαυτού (Να κυριαρχείς τον εαυτό σου)

Φίλους βόηθε (Να βοηθάς τους φίλους σου)

Θυμού κράτε (Να συγκρατείς τον θυμό σου)

Όρκω μη χρω (Να μην ορκίζεσαι)

Σοφίαν ζήτει (Να αναζητάς την σοφία)

Φόνου απέχου (Να μην φονεύεις)

Ελπίδα αίνει (Να δοξάζεις την ελπίδα)

Όνειδος έχθαιρε (Να εχθρεύεσαι το χλευασμό)

            Προς αποφυγή αναζήτησης της ουσίας των πραγμάτων που έχουν παραδοθεί, ο τελευταίος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών που δόθηκε το 362 π.χ. διχοτομήθηκε με την ερμηνεία του να αποδίδεται σε δύο εκδοχές, καθώς κατά μεν τον Ιουλιανό (τον φερόμενο ως παραβάτη) έλεγε:

«Είπατε τω βασιλεί χαμαί πεσέ δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα Δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν απέσβετο και λάλον ύδωρ»

«Πήγαινε και πες στον βασιλία ότι το καλά σφυρήλατο δωμάτιο έχει πέσει στην σκόνη. Ο Φοίβος Απόλλωνας δεν έχει πλέον οίκο ή δάφνη, ή γάργαρη πηγή. Ακόμα και η πηγή των αερίων έχει στερέψει και δεν υπάρχει πια»

Κατ’ αρχαιοελληνιστών η ερμηνεία έχει ως εξής:

«Εσθ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και εσαεί έσται»    

«Θα έρθει η μέρα όπου ο Φοίβος θα έρθει ξανά και θα παραμείνει διαπαντός»

Είναι ευδιάκριτο, ότι και οι δύο εκδοχές μιλούν για το ίδιο πράγμα.

α) Το τέλος της αρχαίας εποχής (το οποίο και επήλθε με την καθίδρυση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας)

β) Την έλευση Του Θεανθρώπου και τη γέννηση Αυτού (η οποία επακολούθησε)

Το πνεύμα το οποίο περιείχετο στους θεούς ουδέποτε εγκατέλειψε τον Ιερό αυτό χώρο (τον Ελλαδικό) καθώς και οι Έλ-ληνες ήταν δημιουργήματα Του Ενός Θεού. Οι φερόμενοι ως θεοί των αρχαίων (εκ του θέω = τρέχω γρήγορα) βεβαίως, και υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στη διάσταση που ο Θεός τους επέτρεψε να βρίσκονται, ως πνευματικά δημιουργήματα καθώς διετέλεσαν και ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, στον τόπο και στον χρόνο το οποίο Εκείνος επέλεξε.

            Ο Φοίβος Απόλλωνας ως πνευματικό δημιούργημα Του Θεού θα επανέλθει αλλά ως δημιούργημα και όχι ως δημιουργός, φέροντας ως πνεύμα το φως της αλήθειας Του θελήματος του Θεού.

Η προφήτευση περί ύπαρξης Του θεού μέσα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία προκύπτει από τις Σίβυλλες οι χρησμοί των οποίων εφυλλάσοντο από δέκα ένοπλους άνδρες στο ναό του Διός στο Καπιτώλιο της Ρώμης. Σπουδαιότερος χρησμός των Σιβυλλών είναι αυτός της Σίβυλλας της Ερυθραίας όπου μέσω αυτού αποκαλύπτεται η κάθοδος Του Ιησού επί της γης.

Εκείνος ο οποίος περισσότερο από όλους τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους αγάπησε και ύμνησε το Θεό ως δημιουργό του Σύμπαντος ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος του οποίου τα κείμενα επί χιλιάδες χρόνια (27.000 χρόνια περίπου) διατηρήθηκαν ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΓΙΑΤΙ; Είναι απλό, όπως απλά είναι όλα τα πράγματα στην φυσική (την αληθινή τους) μορφή.

  

Γιατί ο Ερμής ήταν το έμβλημα του λόγου, που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Και γιατί μέσα απ’ τα γραπτά του προέκυπτε ότι η ψυχή είναι βατήρας για το πνεύμα, για το άπειρο, για την αλήθεια.

Ο Σωκράτης και ο μαθητής του Πλάτων, ζούσαν ως ασκητές με νερό και ελάχιστη τροφή, όπως  ακριβώς σήμερα οι ασκητές της Ορθοδοξίας, Μιλούσαν για Τον Έναν και μοναδικό Θεό, και σε όλη τους τη ζωή είχαν ως φροντίδα την αναζήτηση της αλήθειας μιλώντας για την αθανασία της ψυχής.       

            Ο Ελληνισμός μέσα απ’ τα αποκαΐδια που άφησε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, άρχισε εκ νέου να ανθίζει και να ευδοκιμεί με την πρώτη μ.χ. εκκλησία που ίδρυσε ο Απ. Παύλος, στην ερημωμένη τότε Αθήνα.

Τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, ο Άγιος Ιουστίνος (110 μ.χ.) προέβλεψε –ως Άγιος- την φαυλοκρατία που θα επικρατούσε προκειμένου ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός να είναι σε διαρκή διαχωρισμό όταν είπε σε γραπτή του ομολογία: «Φαύλοι δαίμονες είναι οι διαχειριστές της εκκλησιάς».

Το 216 μ.χ. ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, εκ νέου ανεγνώρισε την αμεσότητα της σχέσης μεταξύ Χριστιανισμού – Ελληνισμού, για να θεωρηθεί αργότερα από τον Πατριάρχη Φώτιο (879 μ.χ.) σε σύνοδο με τους παπικούς ως αιρετικός.

Ο Θεοδόσιος Αυγουστίνος ανεγνώρισε μεν τον Χριστιανισμό αλλά καθιέρωσε την ποινή του θανάτου, σε όσους Χριστιανούς παράλληλα με την πίστη τους, ανεγνώριζαν στους προγόνους τους την γνησιότητα των μηνυμάτων περί ελεύσεως Του Χριστού.  Αντικατέστησε δε τα γραπτά που μιλούσαν για τον Ευαγγελισμό Της Θεοτόκου, Την γέννηση Του Χριστού, Την Σταύρωση και την Ανάσταση Αυτού, με το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, λέγοντας ότι ο Χριστιανισμός είναι συνέχεια του Εβραϊσμού. Ωστόσο η επίσημη εκκλησία τον ονόμασε «Μέγα». Γιατί;

Η απάντηση είναι και πάλι πολύ απλή. Γιατί ο προαιώνιος εχθρός Του  Θεού επιλέγει με προσοχή τους χώρους στους οποίους παρεμβαίνει, εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια διατήρησης της άρρηκτης αυτής σχέσης μεταξύ Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εχθρός του μετά από Τον ίδιο Το Θεό Τον οποίο πολεμά από τη στιγμή της δημιουργίας του ίδιου από Εκείνον. Ο εκπεσών εωσφόρος άγγελος, ο φέρων το φως της κτίσης του υλικού αυτού κόσμου, ο...... Μ.Α.Τ.Σ. (Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος) όπως αυτοονομάζεται.

Σ’ αυτόν τον κτιστό κόσμο όμως γεννηθήκαμε. Σε έναν διαρκή πόλεμο μεταξύ άκτιστου και κτιστού. Πνεύματος και ύλης. Αλήθειας και ψέματος. Αν θα γίνουμε μαχητές ή λιποτάκτες αφορά τον καθένα από εμάς προσωπικά. Οι φερόμενοι ως στρουθοκαμηλιστές είναι εκείνοι που θεωρητικά αποστασιοποιούνται και από τις δύο πλευρές, ουσιαστικά όμως είναι οι λιποτάκτες – αποστάτες του πολέμου με το πρόσχημα: «Εγώ ανήκω μόνο στον εαυτό μου». Παραβλέπουν το γεγονός (ή εθελοτυφλούν;) ότι ζουν με τους πολεμιστές;. Τρώνε, κοιμούνται, διασκεδάζουν, λυπούνται και χαίρονται, έναντι κάποιου τιμήματος, αφού κινούνται στον υλικό αυτό κόσμο. Σε ποίους αποδίδουν το αντίτιμο; «Και στους δύο» θα απαντήσουν. Διατηρώντας όμως καλές σχέσεις και με τους δύο αγνοούν (ή θέλουν να αγνοούν) ότι κάποιον βλάπτουν. Γιατί κατά την εφαρμογή αυτής της πρακτικής όταν διατηρούν καλές σχέσεις με τους καλούς, και παράλληλα με τους κακούς ανθρώπους, οι καλοί δεν θα τους βάλουν σε πειρασμό. Οι κακοί  όμως θα επιδιώξουν να βλάψουν τους καλούς, επειδή αυτή είναι η δουλεία του κακού. Κατά συνέπεια προκειμένου να διατηρήσουν την καλή σχέση τους με τους κακούς, θα πρέπει να βλάψουν τους καλούς. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων η βλάβη που θα τους προκαλέσουν, θα έχει ως αντίκρυσμα την αδικία. Ωστόσο και σ’ αυτήν ακόμα την περίπτωση η επιλογή δεν παύει να είναι αναφαίρετο δικαίωμα της βούλησης κάθε ανθρώπου, καθώς Ο Θεός (και πνευματικός Δημιουργός) του αληθινού κόσμου στον οποίο ανήκουμε μας κληροδότησε την Ελ-ευ-θερία, η σύσταση της οποίας βρίσκεται, στο πέμπτο στοιχείο της φύσης τον αιθέρα. Με στοιχεία αυτής της σύστασης λειτουργούμε, τα οποία ορισμένοι δραστηριοποιούν ως θετικοί δέκτες και κάποιοι αποποιούνται ως αρνητικοί παραλήπτες, στον υλικό και τεχνητό αυτό κόσμο, του οποίου η εποπτεία δεν ελέγχει ο πανεπόπτης οφθαλμός όπως εκείνος νομίζει, αλλά ο παντεπόπτης Δημιουργός.

            Κάθε δογματική συμπεριφορά είναι αντίθετη της επιθυμίας Του Θεού, γιατί η εύρεση της αλήθειας απορρίπτει το «δεδομένο» και δεν ολοκληρώνεται ως εύρεση καθώς η αλήθεια ανάγεται στην ες αεί (συνεχή) αναζήτηση αυτής, ως διαρκώς επιδιωκόμενη, και υπάρχει ως εύρημα μόνο στην απόλυτη συνάντηση – συνύπαρξη με τον Θεό.

Ο Πλάτωνας την περιέγραψε και ως θεία – άλλη (θεία περιπλάνηση). Ο δε Σωκράτης όσο αφορά εαυτό του, έλεγε ότι: «ουδέν γνωρίζει περί αυτής», αν και υπήρξε ως φιλόσοφος, ο μεγαλύτερος των αιώνων.

            Η μετριοφροσύνη είναι η κλωστή που συγκρατεί όλα τα μαργαριτάρια της αρετής. Και αυτή διατήρησε ο Σωκράτης. Με μέτρο και φρόνηση θα πρέπει και ‘μείς οι Έλληνες που γράφουμε την τρέχουσα ιστορία, να κοιτάμε τον κάθε συνέλληνα, και να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτόν, καθώς τίποτα στην πραγματικότητα δεν μας χωρίζει. Αντίθετα αυτό που θεωρούμε οτι μας χωρίζει, είναι εκείνο που μας κρατά ενωμένους., και στις δύσκολες για την πατρίδα ώρες, γίνεται η ασπίδα προστασίας και η δύναμη υπεράσπισής αυτής. Και είναι τώρα μια παρόμοια στιγμή, αλλά περισσότερο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν. Γιατί επιδιώκεται και επιχειρείται ο ολοκληρωτικός αφανισμός μας. Υλικά και πνευματικά. Χρησιμοποιώντας ο αρχαίος εχθρός αθέμιτα μέσα, και εφαρμόζοντας ανίερες τεχνητές μεθόδους υψηλής τεχνολογίας. Για εμάς τους Έλληνες όμως, ισχύει το ίδιο πρόσταγμα που λέει πως όταν η πατρίδα κινδυνεύει, και τα πιστεύω μας διώκονται ανηλεώς, επιβάλλεται ως συνειδησιακό καθήκον, η αναζήτηση διεξόδου. Η έρευνα να προκύπτει ως υποχρέωση, και η συμμετοχή στην προσπάθεια ηθικής αποκατάστασης εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας ως αυτοδιάθετη κατάθεση. Σε ατομικό ή συνολικό επίπεδο, η απόδοση σεβασμού και στα δύο αυτά αλληλένδετα αγαθά τα οποία προστατεύθηκαν χιλιάδες χρόνια, είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων ημών.

Χριστιανοποιήθηκε ο Ελληνισμός,. Δεν Ελληνοποιήθηκε ο Χριστιανισμός. Οι αρχαίοι Έλληνες λειτουργούσαν ως κομιστές της γνώσης. «Έφεραν» κάτι τι ο οποίο προϋπήρχε. Έφεραν το «ΕΙΝΑΙ» Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Άλλο «ΚΑΤΕΧΩ» και «ΦΕΡΩ» και άλλο το ΕΙΜΑΙ. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, γνώριζαν καλά τι «έφεραν».

            Συνεχιστές ως κομιστές του θελήματος Του Κυρίου υπάρχουν ως γνωστό οι Ευαγγελιστές της Εκκλησίας, οι Άγιοι Πατέρες, και Η Αποκάλυψη Του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Η διαρκή παρουσία Αυτού μέσω των θαυμαστών και των θαυμάτων που ακολουθούν τις μέρες μας γίνεται ορατή σ΄ εκείνους που επιθυμούν να την αναγνωρίσουν. 

Οι Έλληνες διαχρονικά γίναμε δέκτες μιας πολύ καλά δομημένης και συστηματικά άριστα οργανωμένης πνευματικής παραπλάνησης την οποία καλούμεθα ως γνήσιοι Ορθόδοξοι Πατριώτες – μαχητές να πολεμήσουμε. Όπως έδωσαν τη μάχη τους και οι επαναστάτες του 1821. «Πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος» (Θ. Κολοκοτρώνης).         

Δεν νοείτε Έλληνας μη Ορθόδοξος να μάχεται για την Ελλάδα, υπέρ της Ελευθερίας επιδιώκοντας τη νίκη. Όχι γιατί Ο Θεός δεν θα τον βοηθήσει προστατεύοντας αυτόν, αλλά γιατί ο ίδιος θα μάχεται ως μη γνωρίζων την ουσία του νοήματος εκείνου για το οποίο πολεμά. Ούτε δύναται να αποστατεί με το άλλοθι «Δεν γνωρίζω» διότι δεν λειτουργεί ως επιχείρημα, καθ’ ότι η γνώση του έχει δοθεί.

Το τελευταίο που μπορεί να κάνει –ή το πρώτο αν λειτουργήσει ως έναυσμα επιθυμίας για το ξεκίνημα της ένταξης στη μάχη- είναι η αποδοχή της ρήσης:

«’Ο μή γνωρίζων και μή πράττων, ολίγα βαρύσσεται

  ‘Ο γνωρίζων και μή πράττων, πολλά βαρύσσεται».

Η εντολή εκκίνησης βρίσκεται στο θεοποιούμενο και Ελληνογεννές στοιχείο που υπάρχει στο D.N.A. καθενός από εμάς και λέγεται ΦΙΛΟΤΙΜΟ (Φίλος της τιμής). Η Τριαδικής μορφής ουσία του στοιχείου αυτού που περιέχει:

Διάφανο καθαρό, χαρακτήρα.

Μεταξένια Ευγενικά συναισθήματα.

Δυνατή και αλύγιστη ψυχή…

αναμένει την ενεργοποίηση της.-

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

Κωνσταντινίδου

Ανθή