Η μετακύλιση του οικονομικού βάρους στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης θα προκαλέσει, νομοτελειακά, ισχυρές ταλαντώσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα εν συνόλω, με την καχυποψία και την δυσαρέσκεια, τόσο των κυβερνήσεων, όσο και των λαών του Βορρά εις βάρος των αντιστοίχων του Νότου, να εντείνονται. Άλλωστε, βάσει της ελληνικής τραγωδίας, αλλά και της διεθνούς εμπειρίας που αντλείται από το παρελθόν, οι εκάστοτε «μηχανισμοί στηρίξεως» οικονομιών είναι εκ φύσεως μηχανισμοί αναπαραγωγής επιπλέον χρέους. Ελλείψει κοινής ευρωπαϊκής δημοσιονομικής πολιτικής και κοινού τραπεζικού συστήματος, η σταδιακή αποδόμηση της Ε.Ε θα είναι προ των πυλών. Η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία, η «καρδιά» δηλαδή της Ε.Ε., με τις έδρες των κυριοτέρων ευρωπαϊκών οργανισμών, θα επιβαρυνθούν ανεπανόρθωτα.
Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην οικονομική του διάσταση. Όσο τα κράτη του Νότου, από δυσμάς προς ανατολάς, παραμένουν σε μία καταστροφική πορεία δίχως δυνατότητα αναστροφής, βάλλεται η στρατηγική τους αξία, όσον αφορά τον έλεγχο της Μεσογείου θαλάσσης, γεγονός με βαρύτατες συνέπειες για την γεωστρατηγική της Ε.Ε. Το ψηφιδωτό της γεωπολιτικής καταστροφής θα συμπληρωθεί με την οικονομική επιδείνωση της «καρδιάς» και θα χρειάζεται μία ακόμα ψηφίδα για να ολοκληρωθεί: την κατάρρευση της υγιέστατης οικονομικά Φινλανδίας, του βορειοτέρου άκρου της Ε.Ε., μίας χώρας με μεγάλη τοποστρατηγική αξία τόσο για τον έλεγχο της Βαλτικής, όσο και για την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στην Ευρώπη. Αξίζει να σημειώσουμε πως η Φινλανδία είναι το τέταρτο κράτος που προς το παρόν διατηρεί την υψηλότερη πιστοληπτική αξιολόγηση, με την διαφορά πως παραμένει ανεπηρέαστη η σταθερή προοπτική για την οικονομία της. Όσο και αν οι προβλέψεις ενέχουν ρίσκο, η παρανοϊκή κατάσταση που επικρατεί στην Ε.Ε. και οι αυτοκαταστροφικές της τάσεις, μάς επιτρέπουν να θεωρήσουμε πολύ πιθανή, εντός των ερχομένων εβδομάδων, μία υποβάθμιση αρχικά της προοπτικής της φινλανδικής οικονομίας και ακολούθως της πιστοληπτικής ικανότητος όλων των προαναφερθέντων κρατών. Συνεπώς, ενδέχεται να βρεθούμε σύντομα αντιμέτωποι με την ταυτόχρονη απαξίωση τόσο των άκρων, που οικοδομήθηκαν μεθοδικά και σε βάθος χρόνου, όσο και της «καρδιάς» της Ε.Ε.
Η βαθύτατη αυτή ευρωπαϊκή κρίση και ο τρόμος που προκαλεί μία ενδεχόμενη διάλυση της Ε.Ε. αποτελούν τα κατάλληλα εργαλεία με τα οποία η Γερμανία προσπαθεί εκβιαστικά να επιβάλλει την ηγεμονία της και την γεωπολιτική της ισχύ, είτε αποδεικνύοντας στα ευρωπαϊκά έθνη την αναγκαιότητα αντικαταταστάσεως των αποτυχημένων εθνικών τους πολιτικών από μία υπερεθνική πολιτική, στο πλαίσιο μίας γερμανοποιημένης ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, είτε με τον θορυβώδη διαχωρισμό της θέσεως της από τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της Ε.Ε., με σκοπό να ακολουθήσει την γεωπολιτική κατεύθυνση που της επιβάλλει μοιραία ο ηπειρωτικός της χαρακτήρας. Θα πρέπει, ενδεχομένως, να αποδεχθούμε το γεγονός πως η Γερμανία, στο πλαίσιο της Ε.Ε., εξαπέλυσε έναν σφοδρό, πολύχρονο και αόρατο προληπτικό πόλεμο εναντίον «εταίρων» της, αλλά εν δυνάμει αντιπάλων της(ιδιαιτέρως ναυτικών κρατών όπως η Ελλάδα), με σκοπό να αποτρέψει την δυναμική ισχυροποιήσεως τους και απεξαρτήσεως τους από την γερμανική επιρροή. Όπλο της ήταν και είναι η συστηματική καταστροφή των οικονομικών, κοινωνικών και εθνικών δομών των ασθενεστέρων κρατών – στόχων, που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για την εκποίηση της περιουσίας και του πλούτου τους από πανίσχυρους πολυεθνικούς οργανισμούς.
Η πατρίδα μας, δυστυχώς, επιμένει να εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμό της, αγνοεί επιμελώς τις ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις της ευρωπαϊκής κρίσεως, δηλώνει απούσα στο προσκλητήριο των «παιχτών» του πολύμορφου γεωπολιτικού παιγνίου που έχει στηθεί στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και παραμένει πιστή, ως κομπάρσος, στο κίβδηλο «κοινό» ευρωπαϊκό όραμα, που της στερεί κάθε ίχνος ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας. Όσο αφήνουμε τον χρόνο να περνάει, τα περιθώρια διαπραγματεύσεως της Ελλάδος περιορίζονται ασφυκτικά σε όλα τα επίπεδα, την ίδια ώρα που η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τα αυτοκρατορικά της αντανακλαστικά, προσπαθεί να επωφεληθεί το δυνατόν περισσότερο από την μεγάλη συμβολή της στο έργο αποσταθεροποιήσεως του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία. Εμείς απλά ας ελπίσουμε πως θα δικαιωθεί ο Ναπολέων, που υποστήριζε πως «η τέχνη του πολέμου έγκειται στο να κερδίζουμε χρόνο, όταν έχουμε τις λιγότερες δυνάμεις» και να αξιοποιήσουμε τον εναπομείναντα χρόνο για την διαμόρφωση ενός νέου εθνικού οράματος και μίας κοινής εθνικής στρατηγικής.
Εφημερίδα “Η Ελλάδα αύριο” (30-07-2012)
Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς
Γεωπολιτικός-Ιστορικός ερευνητής
f_john542@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)